Yağmurlu Bir Akşamda Yürüyüş

Yağmurun ince ince yağdığı bir akşamüstüydü. Bulutlar üstümde yorgan gibi... Şemsiyemi yanıma almamıştım çünkü bu yürüyüşün doğrudan temasla, yağmurun tenimde bıraktığı serinlikle tamamlanması gerekiyordu. Sanki gökyüzü içimi okumuştu da üzerime dökülmek isteyen kelimeleri yağmur damlalarına yüklemişti.

Yolum, etrafında yapay göllerin ve dar kanalların kıyısından geçiyordu. Yağmur damlaları suya peş peşe düşüyor, yüzeyde halkalar oluşturuyordu. Her damla, gökyüzünün yansımasını bir anlığına bozup yeniden şekillendiriyordu. Bulutlar parçalanmış gibi görünüyordu o titreşimde; ışıklar, lambalar ve gövdeler dalgalanarak akıp gidiyordu. Suya eğildiğimde yansımamı seçebildim, ama net değil; sanki ben değildim o. Belki bir anıya, belki bir hayale dönüşmüş başka bir zamanın beniydim. Ya daha gençtim ya da çoktan gitmiş birinin hatırasıydım.

Yürüdükçe içimde bir hafiflik belirdi. Yağmurun serinliği, yalnızca tenime değil, zihnime de dokunuyordu sanki. O ana kadar ki yorgunluklarım kendiliğinden arkamda kalıyordu. İnsan bazen hiçbir yere varmadan, sadece yürüyerek bile toparlanabiliyor. Özellikle doğadaysa, doğanın iyileştirici gücü var; ben buna inanırım bunu söylerim. Yol boyunca denk geldiğim birkaç insanla göz göze geldik, küçük gülümsemeler paylaştık. Aynı yağmurun altında olmak, kısa süreli bir ortaklık yaratıyor; söze gerek yok.

Dönüş yolunda göller yine aynı sakinlikteydi. Bulutlar biraz dağılmıştı. Islak kaldırım taşlarında yürürken içimde tatlı bir yorgunluk vardı. Bazı yürüyüşler, rotasını bilmeden yola çıktığın ama dönüşünde kendine biraz daha yakın hissettiğin yolculuklar oluyor.

Bu yazıda yer alan tüm fotoğrafları bugün ki yürüyüşümde çektim. Gündeme değinmedim çünkü; belki kelimelerin bıraktığı boşlukları resimler tamamlar dedim...