Gecenin Eşiğinde...

Bazı geceler gökyüzü bir bilmece gibi durur üzerimde. Ne yıldızlar yol gösterir ne de ay sessizliğini bozar. Kara bir boşluğun içinde süzülen, varlığıyla yokluğu arasında asılı kalan bir yolcu gibi hissederim kendimi. Ama yine de yürürüm. Bilirim ki karanlık sonu olmayan bir şey değildir... Ne bileyim, sadece ışığın uzağında bir süreliğine misafir olmak gibi hissederim daha çok.

Bazen içimde yankılanan kelimeler yüzeye çıkmadan kayboluyor. Düşüncelerim sisin içinde şekil almaya çalışan gölgeler gibi. Düşündüm de şimdi, belki de önemli olan, bu gölgelerin varlığı. Bir şeyin tam olarak ne olduğunu anlamasak bile onun bizimle olduğunu bilmek… Umut da biraz böyle bir şeydir. Kesin çizgilerle var olmuyor. Bazen sadece hissedilir, bazen bir fısıltı olur, bazen de aniden tüm bedenimizi sarar.

Geceler her zaman karanlık değildir aslında. Bazen gözlerimizi kısmadan baktığımızda, derinlerde bir yerde parlayan ufak bir ışık görürüz. Belki bir yıldız, belki bir ateşböceği, belki de kendi içimizde unuttuğumuz bir parıltıdır bu. Geçmişin yükü, geleceğin bilinmezliği arasında sıkışıp kalmış gibi hissettiğimde bu ışığı ararım. Biliyorum ki en soğuk kışın bile bir sonu vardır. Ah evet, kışı sevdiğimi biliyorsunuz ama inanın soğuklardan sonra sıcacık açan güneşin verdiği his o kadar ayrıdır ki benim için...

Ve belki de bu yüzden yolculuk hiç bitmez. Hep bir şeylerin eşiğinde durur insan düşüp düşmeyeceğini bilmeden. Ama her defasında içindeki o belirsiz ışığı takip eder. Kim bilir, belki de geceyi bu kadar büyüleyici yapan şey, içinde sakladığı o küçük umut kıvılcımlarıdır.

Peki o ışıkları gerçekten bulabilecek miyiz? Yoksa arayışın kendisinde kaybolmaya mı mahkumuz? Belki de yol boyunca bulduklarımız, kaybettiklerimizin ya da erişemeyeceğimiz şeylerin yerine geçecek ve biz, bu avuntuyla yürümeye devam edeceğiz sadece…

***

Resmi yapay zekaya yaptırdım.